هیچ انسانی از خطا مصون نیست .انسان به لحاظ پدیده بودنش قاصر وناتمام است .در افت وخیزها وخطاهاست که در مسیر تکامل وتکمیل شدن گام برمیدارد .
انسان موجودی حادث وممکن به پدیده است پس بصورت طبیعی خطا در مسیر اوست و اگر نباشد در وجودش شبهه ای ایجاده میشود واینکه بعضی از انسانها را از قائده مذکور مستثنی میدانند اشتباهی محض است و انسانهای بزرگ بر اثر خیزشها ی ممتد وتجربی به مرحله ممتاز رسیده اند ولاغیر

رباعی

گفت   شیخی     به     جوانی      زیبا

که   بیاراست     تو را    چون       محیا

گر نگاهی بکند چشم سیاهت امشب

میکنم دلبری و  رقص   تا   عرش   حیا